ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
«Όσοι βαπτιστήκατε στο όνομα του Χριστού, ντυθήκατε τον Χριστό» (Γαλ. 3:27).
Πόσο μεγάλη αλήθεια μας επισημαίνει μ’ αυτά τα λόγια ο απόστολος Παύλος!
Οι βαπτισμένοι χριστιανοί δεν φορούν τον παλαιό άνθρωπο με τα πάθη και τις αμαρτωλές επιθυμίες του, αλλά είναι ντυμένοι τον καινούργιο άνθρωπο. Ντύθηκαν τον ίδιο το Χριστό, που ζει τώρα μέσα στις καρδιές τους. Και η λέξη “ντύθηκαν” δεν αναφέρεται σε κάποια απλή και εξωτερική στολή, αλλά σε κάτι βαθύτερο, σε κάτι ουσιαστικό και αναφαίρετο.
Με την πίστη μας στο Χριστό και με τη βάπτισή μας ντυνόμαστε τον ίδιο το Χριστό και γινόμαστε παιδιά του Θεού, οικητήρια του Παναγίου Πνεύματος, ναοί του Θεού, άγιοι και τέλειοι, Θεοί κατά χάριν.
Ώστε λοιπόν ρίξαμε από πάνω μας τη φθορά και ντυθήκαμε την αφθαρσία. Ξεντυθήκαμε τον άνθρωπο της αμαρτίας και ντυθήκαμε τον άνθρωπο της δικαιοσύνης και της χάριτος. Διώξαμε το θάνατο και ντυθήκαμε την αθανασία…
Συλλογισθήκαμε όμως και τις μεγάλες υποχρεώσεις που με το βάπτισμά μας αναλάβαμε ενώπιον του Θεού; Συνειδητοποιήσαμε ότι οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε σαν παιδιά του Θεού και σαν αδελφοί του Κυρίου μας; Ότι έχουμε χρέος να συνταυτίσουμε το δικό μας θέλημα με το θέλημα του Θεού; Ότι πρέπει, σαν παιδιά δικά Του, να μένουμε ελεύθεροι από την αμαρτία; Ότι οφείλουμε να Τον αγαπάμε μ’ όλη μας τη δύναμη, απ’ τα βάθη της ψυχής και της καρδιάς μας; Ότι οφείλουμε να Τον λατρεύουμε και να λαχταρούμε την ένωση μαζί Του για πάντα;
Σκεφτήκαμε, άραγε, ότι η καρδιά μας πρέπει να ‘ναι πλημμυρισμένη από την αγάπη, ώστε αυτή να ξεχύνεται και στον πλησίον μας; Έχουμε τη συναίσθηση ότι οφείλουμε να γίνουμε άγιοι και τέλειοι και εικόνες του Θεού και παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών;
Για όλ’ αυτά έχουμε χρέος ν’ αγωνιστούμε, ώστε να μη φανούμε ανάξιοι στο κάλεσμα που μας έκανε ο Θεός και αποδοκιμαστούμε…
Ναι, αδελφοί μου, ας παλέψουμε με ζήλο και αυταπάρνηση για να νικήσουμε. Κανείς μας ας μη χάσει το θάρρος του, ας μην αμελήσει, ας μη δειλιάσει, ας μην πτοηθεί μπροστά στα σκάμματα του πνευματικού αγώνα. Γιατί έχουμε βοηθό το Θεό, που μας δυναμώνει στον δύσκολο δρόμο της αρετής.
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Η ψυχή που έχει μεθύσει από τον θείο έρωτα, πάντοτε χαίρεται και αγάλλεται και σκιρτά και χορεύει, διότι βρίσκεται επαναπαυμένη στην αγάπη του Κυρίου σαν σε ύδατα αναπαύσεως.
Τίποτα από όλα αυτά τα θλιβερά του κόσμου δεν μπορούν να διαταράξουν την γαλήνη και την ειρήνη της, ούτε και κάτι λυπηρό μπορεί να αφαιρέσει την χαρά και την ευφροσύνη της.
ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
(Τόμος Ε' «Γνώθι σαυτόν»)
Ἡ εὐσπλαγχνία εἶναι εὐαισθησία ψυχῆς ἀγαθῆς ἀγαπώσης τὸν πλησίον αὑτῆς. Ἡ εὐσπλαχνία εἶναι μεγίστη ἀρετὴ ὡς κίνησις ψυχῆς βουλομένης τὸ ἀγαθὸν τοῦ πλησίον αὑτῆς καὶ ἐργαζομένης ὑπὲρ αὐτοῦ. Ἡ εὐσπλαχνία εἶναι μεγίστη ἀρετή, διότι ἐξομοιοῖ τὸν εὐσπλαχνον πρὸς τὸν Θεόν.
Ὁ εὔσπλαχνος μιμεῖται τὸ παράδειγμα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ τοῦ εὐσπλαχνισθέντος καὶ λυτρωσαμένου τὸν κόσμον ἐκ τῆς καταδυναστείας τῶν κακῶν, τῆς ἀθλιότητος, τῆς ταλαιπωρίας, τῶν παθῶν τῆς κακοδαιμονίας, τῆς ἀγνοίας καὶ τῆς ἀμαθείας.
Ὁ εὔσπλαχνος συμπάσχει τοῖς πάσχουσι καὶ ἴδιον πάθος οἴεται τὸ τοῦ πλησίον πάθος· σπεύδει πρὸς θεραπείαν αὐτῶν καὶ αἰσθάνεται ἀνακούφισιν, ὅταν ὁ πλησίον αὐτοῦ παύσῃ στενάζων.
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Ἡ Θεοτόκος ἦταν καὶ εἶναι καὶ θὰ εἶναι γιὰ τοὺς πιστοὺς ἡ ἀκατανίκητη προστάτιδα καὶ ὁ γρήγορος ἀντιλήπτορας καὶ βοηθός.
Αὐτὴν ἐπικαλοῦνταν στοὺς κινδύνους καὶ στὶς θλίψεις καὶ αὐτὴν εἶχαν ὡς ὑπέρμαχη στρατηγὸ στοὺς πολέμους . Ἡ ἀκατανίκητη δύναμή της συνέτριβε τοὺς ἐχθροὺς καὶ ἡ μητρική της παρρησία πρὸς τὸν Υἱὸ καὶ Θεό της χάριζε πλούσιο τὸ θεῖο ἔλεος στοὺς πιστούς.
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ( ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ ΤΟΜΟΣ Ε´)
Ὁ Σωτὴρ ἡμῶν καλεῖ τὸν ἄνθρωπον ὀπίσω αὑτοῦ καὶ ἀφίησιν αὐτὸν ἐλεύθερον νὰ ἀποφασίσῃ περὶ τοῦ σπουδαιοτάτου τούτου ζητήματος, νὰ ἀκολουθήσῃ αὐτῷ ἤ νὰ τραπῇ τὴν ὁδὸν αὐτοῦ· ἦλθε διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὅμως δὲν παραβιάζει τὸ αὐτεξούσιον αὐτοῦ. [..]
Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἦτο ὅν ἐλεύθερον καὶ αὐτεξούσιον, οὐδέποτε θὰ ἦτο τοσούτου σεβασμοῦ, οὐδέποτε θὰ ἀπεδίδετο αὐτῷ τοσαύτη τιμή, ἵνα συνεργασθῇ μετὰ τοῦ Σωτῆρος διὰ τὴν ἰδίαν σωτηρίαν[...] Πόσον ἀληθῶς σεβαστὴ καὶ ἀπαράβατος ἡ ἠθικὴ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου!
Πόσον αὐτοκρατορικὸν τὸ αὐτεξούσιον αὐτοῦ!
Ἀπὸ τὰ ἅπαντα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου (Τόμος Α´)
Ναὶ , Χριστιανοὶ ἀδελφοί! Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Θεὸς ἐκ Θεοῦ, φῶς ἐκ φωτός, ὁ κατελθὼν ἐξ οὐρανοῦ διὰ τὴν ἡμῶν σωτηρίαν ὁ σαρκωθεὶς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσας καὶ σταυρωθεὶς ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου.
Δεῦτε οὖν, χριστιανοὶ ἀδελφοί, ἀναλάβωμεν τὰς πτέρυγας τῆς διανοίας ἡμῶν καὶ ἀναχθῶμεν μικρὸν καὶ πρὸς τὸν Γολγοθὰ τὴν πορείαν ἡμῶν εὐθύνωμεν, ὅπως ἴδωμεν τὸ ἐκεῖσε ἀναπτυσσόμενον δρᾶμα τῆς διαλλαγῆς καὶ ἀπολυτρώσεως· στῶμεν ἔμπροσθεν τοῦ σταυροῦ τοῦ ἐσταυρωμένου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἴδωμεν αὐτοῦ τὰ πάθη, ἅτινα ὑπομένει ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν· γονυπετήσωμεν ἔμπροσθεν αὐτοῦ καὶ κηρύξωμεν αὐτὸν Σωτῆρα καὶ λυτρωτήν, ὑποσχεθῶμεν μετάνοιαν ἐπὶ τοῖς ἡμαρτηκόσι ἡμῖν καὶ δείξωμεν εὐλάβειαν καὶ σεβασμὸν πρὸς τὸ ἐκχυνόμενον ὑπὲρ ἡμῶν τίμιον αἷμα αὐτοῦ, ὅπως ἄξιοι τῆς ἀπολυτρώσεως γίνωμεν καὶ κληρονόμοι τῆς οὐρανίου βασιλείας, ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἀξιωθῆναι. Ἀμήν.
(ΑΠΟ ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ) ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Ὁ θεῖος ἔρως γεννᾶται ἐν τῇ κεκαθαρμένῃ καρδίᾳ, διότι ἐν αὐτῇ ἐπιφοιτᾷ ἡ Θεία Χάρις.
Ἡ τὸν Θεὸν ἐρῶσα ψυχὴ τῷ Θεῷ προσκολλᾶται στερρῶς καὶ ἐπ’ Αὐτῷ πέποιθε καὶ τὴν ἐλπίδα ἅπασαν Αὐτῷ ἀνέθετο.
Ἡ ὑπὸ τοῦ θείου ἔρωτος τρωθεῖσα ψυχὴ ἀεὶ χαίρει καὶ ἀγάλλεται καὶ σκιρτᾷ καὶ χορεύει, διότι εὑρίσκεται ἐπαναπαυομένη ἐπὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου ὡς ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως· οὐδὲν τῶν τοῦ κόσμου θλιβερῶν ἰσχύει νὰ διαταράξῃ τὴν γαλήνην καὶ τὴν εἰρήνην αὐτῆς, οὐδὲ τὴν χαρὰν καὶ τὴν εὐφροσύνην αὐτῆς τῶν λυπηρῶν τι νὰ ἀφαιρέσῃ.
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Ἐπιδιώκετε τὴν ἀγάπη. Ζητᾶτε καθημερινὰ ἀπὸ τὸ Θεὸ τὴν ἀγάπη.
Μαζὶ μὲ τὴν ἀγάπη ἔρχεται καὶ ὅλο τὸ πλῆθος τῶν ἀγαθῶν καὶ τῶν ἀρετῶν. Ἀγαπᾶτε, γιὰ ν’ ἀγαπιέστε κι ἐσεῖς ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Δῶστε στὸ Θεὸ ὅλη σας τὴν καρδιά, ὥστε νὰ μένετε στὴν ἀγάπη. «Ὅποιος ζεῖ μέσα στὴν ἀγάπη, ζεῖ μέσα στὸ Θεό, κι ὁ Θεὸς μέσα σ’ αὐτόν» (Α’ Ἰω. 4, 16).
Ὀφείλετε νὰ ἔχετε πολλὴ προσοχὴ στὶς μεταξύ σας σχέσεις καὶ νὰ σέβεστε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ὡς πρόσωπα ἱερά, ὡς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ. Νὰ μὴν ἀποβλέπετε ποτὲ στὸ σῶμα ἢ στὴν ὀμορφιά του, ἀλλὰ στὴν ψυχή. Προσέχετε τὸ αἴσθημα τῆς ἀγάπης, γιατί, ὅταν ἡ καρδιὰ δὲν θερμαίνεται ἀπὸ τὴν καθαρὴ προσευχή, ἡ ἀγάπη κινδυνεύει νὰ γίνει σαρκικὴ καὶ ἀφύσικη, κινδυνεύει νὰ σκοτίσει τὸ νοῦ καὶ νὰ κατακάψει τὴν καρδιά.
Πρέπει νὰ ἐξετάζουμε καθημερινά, μήπως ἡ ἀγάπη μας δὲν ἀπορρέει ἀπὸ τὸ σύνδεσμο τῆς κοινῆς μας ἀγάπης πρὸς τὸ Χριστό, μήπως δὲν πηγάζει ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς ἀγάπης μας πρὸς τὸν Κύριο. Αὐτὸς ποὺ ἀγρυπνεῖ νὰ διατηρήσει ἁγνὴ τὴν ἀγάπη, θὰ φυλαχθεῖ ἀπὸ τὶς παγίδες τοῦ πονηροῦ, ποὺ προσπαθεῖ σιγά- σιγὰ νὰ μετατρέψει τὴν χριστιανικὴ ἀγάπη σὲ ἀγάπη κοινὴ καὶ συναισθηματική.
Kommentare